Razbojnik Kađa i Princeza Nađa
Zamislite, deco, jedno veliko more,i u tom moru jednu veliku lađu,
i na lađi okrugle prozore,
i na jednom prozoru - princezu Nađu!
Zamislite sad, deco, to isto more,
i u tom moru istu veliku lađu,
i na lađi iste okrugle prozore,
i na drugom prozoru - razbojnika Kađu.
Zamislite onda: bura ide,
vetrova fijuk i talasi,
i jedan talas princezu skide
i poče mladi život da gasi.
Zamislite, deco, sto talasa,
većih sto puta od svake princeze,
može i ajkula svakoga časa
na modrom talasu da se doveze.
Strahom i bolom obuzet,
pojavi se otac princezin
i reče:
-Onaj biće mi zet,
ko spase mladi život njezin!
Zamislite, deco, puna lađa,
sve oficiri, prinčevi, admirali ...
I svi ćute, svi drhte, samo Kađa
skoči i - more ga zali.
Kađa izvali strašnu psovku
na račun vetra, na adresu života, na ime mora,
izbeže smrti mišolovku
i spase princezu iz valova.
Zamislite sad: otac taj,
kralj sigurno, a car verovatno,
podiže Kađu u zagrljaj
i poljubi ga nonšalantno:
- Ovo je kćer moja, a žena vaša -
princeza mila Nađa!
- A ja sam, s’ dopuštenjem,
izvinite na smetnji, razbojnik Kađa!
Umiri se more, zataji vetar, stade lađa ...
Puni straha, puni stida, prepuni jeze -
svi gledahu u pravcu princeze.
-Hrabri Kađa, - reče bleda princeza,
ja sam vaša Nađa ...
Izvinite, tata, na ovom svetu
svašta se događa!
